Human Development for Excellence Ep32

ความฝันของไจแอนท์

ไจแอนท์เป็นอดีต “ลูกน้อง” ของผู้เขียน ที่ไม่เรียกผู้ใต้บังคับบัญชาก็เพราะว่าไจแอนท์ชอบเรียกผู้เขียนว่า “ลูกพี่” ทำให้ผู้เขียนมักใช้อารมณ์กับใจแอนท์มาก กว่าเหตุผลสาเหตุมาจากผู้เขียนรักไจแอนท์เหมือนน้อง ไจแอนท์เป็นผู้ชายอายุน้อย 100 กิโลกรัม เป็นคนจิตใจดี ยิ้มแย้มแจ่มใส และยินดีที่จะช่วยเหลือคนอื่นอย่างสม่ำเสมอ ไจแอนท์เป็นพนักงานธุรการระดับล่างสุด เมื่อได้เริ่มต้นทำงานด้วยกันหลังจากผ่านมาหลายปี ผู้เขียนก็ใช้ความเป็น “ลูกพี่” ที่ทำทุกวิถีทางในการพัฒนาไจแอนท์อย่างต่อเนื่อง จากธุรการมาเป็นหัวหน้างาน และตั้งใจว่าวันหนึ่งจะให้ไจแอนท์เป็น “ผู้จัดการ”

อยู่มาวันหนึ่งหลังเลิกงาน ไจแอนท์เดินเข้ามาและขอคุยเป็นการส่วนตัว โดยเปิดฉากการคุยว่า “ผมขอขอบคุณพี่มาก ที่ได้ผลักดันให้ผมเป็นหัวหน้างาน และตั้งใจจะให้เป็นผู้จัดการ” ผู้เขียนรู้สึกดีใจที่ได้รับการขอบคุณ แต่ไจแอนท์ก็พูดต่อ “แต่ผมมาไกลเกินฝันของผมมากแล้ว ผมไม่ได้อยากเป็นผู้จัดการ” ผู้เขียนรู้สึกตกใจพร้อมถามเหตุผลของไจแอนท์ก็ได้รับคำตอบว่า “ฝันของผมคือมีงานประจำ มาทำงานและกลับบ้านตรงเวลา และที่สำคัญผมอยากทำงานรับใช้คนอื่น ถ้าผมเป็นผู้จัดการผมต้องไปสั่งคน ผมไม่อยากทำ” จากการสนทนาในวันนั้นทำให้ผู้เขียนพบว่าแต่ละคนมีความฝันไม่เหมือนกันและอย่ายัดเยียดความฝันเราให้กับใคร

เมื่อสองปีที่แล้วไจแอนท์ได้จากโลกใบนี้ไปอย่างสงบพร้อมกับการได้บรรลุความฝันอย่างถ่อมตนในแบบของตนเอง ทุกวันนี้ผู้เขียนยังระลึกถึงไจแอนท์และ กบอกผู้อื่นว่า “อย่านำความฝันของเราไปเป็นภาระของคนอื่น”

#สร้างคนสู่ความเป็นเลิศ โดย สุริยพงศ์ ทับทิมแท้